Πολλά έχουν ακουστεί αλλά και γραφτεί για το στοιχειωμένο σπίτι της Καστέλλας. Θα μπορούσε να είναι απλά ένας μύθος; Για πολλά χρόνια το εν λόγω σπίτι υπήρξε θέμα συζήτησης σε εκπομπές αλλά και σε άρθρα.
Πολλοί μιλούσαν για παράξενες φιγούρες που εμφανίζονταν στο σκοτάδι. Το σπίτι αυτό φημολογείται ότι ανήκε στην οικογένεια των Μαυρομιχαλαίων γεγονός που δικαιολογείται και από το μονόγραμμα που υπάρχει στην εξώπορτα. Οι θρύλοι που το στοιχειώνουν είναι πολλοί αλλά ένας είναι που προκαλεί τον απόλυτο τρόμο.
Ο μύθος αυτός μιλάει για μία κοπέλα που στα χρόνια της τουρκοκρατίας βιάστηκε και σκοτώθηκε από έναν Τούρκο μέσα στο σπίτι. Το σπίτι αυτό διαθέτει δυο πλευρές, η μία είναι πάνω στην αμμουδιά, στην παραλία Βοτσαλάκια και η άλλη είναι προς τη μεριά του δρόμου.
Από την μεριά του δρόμου, κατά μήκος του τοίχου, βρίσκονται σπασμένα κομμάτια από γυαλιά τα οποία είναι καρφωμένα σε φελιζόλ και από πάνω έχουν τσιμέντο για να μένουν σταθερά. Το κτίριο διέθετε δυο πανύψηλες σιδερένιες πόρτες οι οποίες ήταν σκουριασμένες που με τον καιρό αντικαταστάθηκαν με μεταλλικές πόρτες.
Από την πλευρά της παραλίας το κτίριο διαθέτει εξίσου έναν τοίχο στον οποίο τα δυο μεγάλα παράθυρά του έχουν χτιστεί με τσιμέντο. Κανείς δεν γνωρίζει ποιανού ενέργειες είναι αυτές.
Ωστόσο, αν κάποιος κοιτάξει ψηλά θα δει μία κρεμασμένη πόρτα να βρίσκεται πάνω στον τοίχο. Έχουν ακουστεί αρκετές ιστορίες περί τελετών που γίνονται στο χώρο, υπολείμματα φωτιάς και για πράγματα που βρίσκονται κατά καιρούς στην αμμουδιά.
Οι φήμες λένε ότι το πνεύμα της κοπέλας κατοικεί ακόμα μέσα στο σπίτι, τρομάζοντας και απωθώντας κάθε επίδοξο επισκέπτη.
Σύμφωνα με μαρτυρίες πολλοί άνθρωποι που πάνε ή βρίσκονται στην περιοχή,όσο κι αν δεν γνωρίζουν την ιστορία για το εν λόγω σπίτι,λένε πως όταν βρίσκονται εκεί έχουν την αίσθηση πως κάποιος τους παρακολουθεί.
Από μαρτυρίες ακούγεται επίσης, πως το πνεύμα αυτό έχει λευκή μορφή. Από την άλλη είναι πολλοί εκείνοι οι οποίοι αψηφούν τον "μύθο" αυτό και κάνουν λόγο για ένα δημιούργημα της ανθρώπινης φαντασίας.
Ακριβώς απέναντι από την έπαυλη η Νησίδα Κουμουνδούρου ή παλαιότερα λεγόμενη Σταλίδα ή "νησάκι του Παρασκευά" είναι μια μικρή βραχονησίδα, η πλησιέστερη στο Πειραιά.
Βρίσκεται μεταξύ των πειραϊκών λιμένων του Μικρολίμανου (πρώην Τουρκολίμανου) και της Ζέας (πρώην Πασαλιμάνι) μόλις 30 περίπου μέτρα από τις νότιες ακτές του πρώτου, και ακριβώς απέναντι (νότια) του Ναυτικού Ομίλου Ελλάδος (πρώην ΒΝΟΕ) και του πύργου του Κουμουνδούρου, εξ ου και το όνομα της νησίδας.
Το 1925 η ειδική επιτροπή που συστάθηκε τότε για την διόρθωση τοπωνυμιών και σημείων του Πειραιά ονομάτισε επίσημα τη νησίδα ως Νησίδα Μουνιχίας, σε πολλούς όμως χάρτες έφερε μέχρι τότε την ακατανόητη ονομασία "Σταλίδα". Η νέα όμως ονομασία δεν κατάφερε να καθιερωθεί έναντι της αυθαίρετης ονομασίας "Νησίδα Κουμουνδούρου" που και τελικά είναι περισσότερο γνωστή σήμερα.
Στη δεκαετίες του "50 και του "60 στην έναντι της νησίδας παραλία υπήρχε μια μικρή ταβέρνα με το όνομα Παρασκευάς, με το όνομα του οποίου λεγόταν τότε τόσο η παραλία όσο και η νησίδα.
